5 เรื่องของเราที่คนไม่ค่อยรู้

กลับมาจาก trip พึ่งรู้ตัว่าโดน tag มาจาก พี่เทพ, จิ๊ก และ Chawanan ชักร้อนก้น เอาซะหน่อยละกัน 5 เรื่องใช่มะ ยาวหน่อย จะอ่านแต่ตัวหนาก็ไม่ว่ากัน

1. ได้พาสชั้นจากป.เด็กเล็ก มา ป.1 โดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้ได้เริ่มเรียน ป.1 ตอน 5 ขวบ เรื่องของเรื่องคือตอน 4 ขวบปลายๆ พ่อให้ติดตามคุณป้า ไปโรงเรียนแถวบ้าน เพราะคุณป้าเป็นครูที่นั่น จะได้ฝึกการไปโรงเรียนให้คุ้นเคย ป้าก็เอาไปฝากไว้ห้อง ป.เด็กเล็ก (ชาวบ้านเรียกป.ขี้ไก่) เลยได้หัดเขียน ก.ไก่ ถึง ฮ.นกฮูก และนับเลขได้ จริงๆ ไปแค่ไม่กี่อาทิตย์ พอส่งมาเรียนจริงที่อีกโรงเรียน คือโรงเรียนมารีย์อุปถัมภ์ ดูชื่อก็รู้ว่าเป็นโรงเรียนคริสต์ ตอนแรกก็เข้าป.เด็กเล็กตามปกติแหละ แต่มีเพื่อนในห้องคนนึง ชื่อ มหาราช กัณฑโชติ ครูสังเกตเห็นว่าเค้ารู้ตัวอักษรแล้ว สอบถามผู้ปกครองพบว่าเคยเรียนป.เด็กเล็กมาก่อนจากโรงเรียนอื่น เลยให้พาสชั้นไปป.หนึ่งเลย ส่วนเราเองครูก็เห็นแววว่าเหมือนจะรู้แล้ว ถามพี่สาว ซึ่งเป็นลูกป้า เค้าก็บอกว่าเคยเรียนแล้ว ครูจึงคิดว่าคงเหมือนกับมหาราช เลยส่งไปเรียนป.หนึ่งเหมือนกัน ตอนนั้นก็งงๆ ว่าทำไมเราสองคนถูกส่งมาเรียนอีกห้อง พ่อแม่ต้องมาซื้อหนังสือให้ใหม่ เลยได้จบ ม. 6 ตอน 16 ปี โดยไม่ต้องสอบเทียบ เคยสอนคอมพิวเตอร์ในโรงเรียนคอมพิวเตอร์ที่ จ.ขอนแก่น โดยที่ นศ.ฝึกงานอายุมากกว่าด้วยซ้ำ ชนิดที่ต้องให้ดูวันเดือนปีเกิดจากบัตรประชาชน จึงจะเชื่อ ก็บอกแล้ว อายุผมอ่อนกว่าหน้า :-P


2. ต้น, หัวยาว, เปา, ต้นน์, โต้น, tony (mrtony), HAL9000, hanzo, mooyong คือชื่อเล่นที่เคยถูกเรียก ไม่ก็เรียกตัวเอง ต้น เป็นชื่อเล่นจริงๆ ที่พ่อแม่ตั้ง คงเพราะเป็นคนโต สังเกตว่าเห็นใครชื่อต้น ก็เดาได้ว่า คงเป็นลูกชายคนโต หัวยาว อันนี้ลุงเรียกของแกคนเดียว เปา ชื่อนี้เพื่อนเรียกตอนม.2 เพราะครูภาษาไทยบอกว่าอ้วนเหมือนเปาบุ้นจิ้น เลยเป็นชื่อที่เป็นที่รู้จักกันในช่วงมัธยม เรียกอีกอย่างว่าเป็นชื่อเล่นเล่นๆ (ไม่ใช่ชื่อเล่นจริงๆ) ต้นน์ อันนี้ใช้ตอนที่เล่น ICQ เพราะถ้าตั้งชื่อว่า "ต้น" จะถูก add เยอะมาก คุยไม่ไหว (แรกๆ ก็ปลื้ม คุยทีเป็นสิบคนพร้อมๆ กัน) สงสัยเป็นชื่อที่ฟังดูเป็นชายหนุ่มผู้อบอุ่น :-P โต้น อันนี้มีคนบอกว่าจริงๆ เราไม่ได้ชื่อต้นหรอก ชื่อโต้นต่างหาก มาจาก โอ้นโต้น เราก็เกือบเชื่อ เพราะคนอิสานส่วนใหญ่ออกเสียงชื่อเราเป็น "โต้น" จริงๆ tony เอาไว้ใช้เวลาให้ชาวต่างชาติเรียกชื่อ จะเรียกได้ง่ายกว่า ส่วน mrtony ใช้ใน pangya เพราะชื่ออื่นคนสมัครไปหมดแล้ว HAL9000 ก็มาจากเรื่อง 2001: Space Odyssey เป็นชื่อของคอมพิวเตอร์เจ้าอารมณ์ในเรื่อง ตอนนั้นคิดว่ามันเท่ห์ดี แต่หลังๆ รู้สึกมันเกร่อๆ ยังไงไม่รู้ hanzo ชื่อของซามูไร ฮัทโตริ ฮันโซ (Hattori Hanzō/服部半蔵) ที่ถูกอ้างถึงในภาพยนต์ Kill Bill ทั้งสองภาค mooyong ชื่อหมาที่บ้านตัวโปรดที่เลี้ยงไว้ตอนนี้


3. เห็นคอมพิวเตอร์ตัวจริง ตอน ม. 1 พึ่งรู้ว่าหน้าตามันเป็นแบบนี้เอง คือในหนังน่ะ มันจะเป็นเครื่องใหญ่ๆ ไฟกระพริบเยอะๆ มีเทปหมุนติ๊วๆ แต่ของจริงตัวเล็กกว่าเยอะ มีแค่เครื่อง 4 เหลี่ยม กับจอ และแป้นพิมพ์ โปรแกรมแรกที่เห็นคือ Word Processor เค้าโชว์การแก้ไขและย้ายข้อความให้ดู แล้วพิมพ์ออกมา รู้สึกตื่นเต้นมาก คิดว่ามันเจ๋งกว่าเครื่องพิมพ์ดีดมากๆ มีอีกเครื่องเค้าโชว์โปรแกรมกราฟฟิกส์ แล้วพิมพ์รูปมิคกี้เมาส์ให้เราแผ่นนึงด้วย ยังเก็บไว้จนเดี๋ยวนี้ (เดี๋ยวต้องไปค้นดูก่อนว่ายังอยู่ดีไหม) เห็นเกมคอมพิวเตอร์ครั้งแรกก็วันเดียวกัน วันนั้นอยากเล่นมาก แต่ไม่ได้เล่น ยังจำหน้าจอเกมได้ติดตา และราว 10 กว่าปีต่อมาก็ค้นหา จนรู้ว่ามันชื่อ Load Runner ดาวน์โหลดมาเล่น แต่ไม่รู้สึกสนุกเหมือนตอนยืนดูเค้าเล่นตอนเป็นเด็ก


4. เริ่มศึกษาอิเล็กทรอนิกส์ตอน ม.2 โดยเพื่อนร่วมชั้นชื่อ อิสระ ธานี เป็นผู้แนะนำ วงจรอิเล็กทรอนิกส์วงจรแรกที่เห็น คือวงจรไฟกระพริบด้วย LED แบบที่ใช้ทรานซิสเตอร์ 2 ตัว ทำเป็นวงจรที่เรียกว่า อะสเตเบิ้ลมัลติไวเบรเตอร์ (ตำราบางเล่มเรียกเป็นไทยๆ ว่า วงจรเอนกระรัวแบบไม่สเถียร) จากนั้นก็หาหนังสืออ่าน ส่วนใหญ่มาจากวารสารชัยพฤกษ์วิทยาศาสตร์ในห้องสมุดประชาชน เล่มเก่าๆ เรียกว่ามีกี่เล่มเอามาอ่านหมด จดทุกวงจรที่สนใจ อ่านอุปกรณ์ได้ อ่านค่าสีรีซิสเตอร์เป็น แต่แทบไม่เคยต่อวงจรเอง เพราะอยู่บ้านนอก หาอุปกรณ์ยากมาก อ่อ เคยต่อวงจรหนึ่ง คือ "ไฟกระตุก" เพราะมันทำง่าย หาอุปกรณ์ได้เกือบทุกตัวจากร้านวิทยุแถวบ้าน ยกเว้นหัวต่อถ่าน 9 v. เลยใช้ถ่าน AA 2 ก้อน รัดสายไฟด้วยสก็อตเทปเอา คิดว่าคงให้ไฟเบากว่าเพราะ 3 v. เอง มารู้ทีหลังว่า ถ่าน 9 v. ให้แอมป์ต่ำมากๆ ทำให้กระแสไหลได้น้อย แม้ไฟจะมีศักย์สูง ส่วน AA แม้โวลท์ต่ำ แต่กลับให้แอมป์สูงกว่ามาก เลยเจ็บกว่า ทำเสร็จเอาไปแกล้งเพื่อนได้วันสองวันก็เลิก ผลจากการติดตามเรื่องอิเล็กทรอนิกส์ทำให้ต้องซื้อวารสารชัยพฤกษ์วิทยาศาสตร์เป็นประจำ แต่มีปัญหาว่าหาซื้อยากเลยสมัครสมาชิกซะเลย สมัยนั้นฉบับละ 9 บาทเอง และเมื่อเสียเงินซื้อแล้วก็เลยต้องอ่านให้คุ้ม ทำให้ได้ความรู้วิทยาศาสตร์อย่างอื่นๆ ไปด้วย


5. เริ่มเขียนโปรแกรมบนกระดาษตอน ม. 3 ทั้งๆ ที่ไม่มีคอมพิวเตอร์ซักเครื่องให้ใช้ลอง เรื่องของเรื่องคือ ในชัยพฤกษ์ฯ มีคอลัมน์ใหม่เป็นเรื่องเกี่ยวกับเครื่อง MSX ซึ่งจะสอนวิธีการเขียนโปรแกรมภาษาเบสิก แรกๆ ก็ไม่อ่านเลย เพราะไม่อยู่ในความสนใจ หลังๆ พอเริ่มไม่มีอะไรอ่านเวลาเหงาๆ ว่างๆ ก็เลยเอามาอ่านเล่น เลยรู้สึกว่าไม่ยากนี่นา คำสั่งแรกๆ ที่มีเป็นตัวอย่าง ก็ประมาณ REM, PRINT, GOTO, FOR...NEXT, END ก็รู้สึกว่าทำอะไรได้เยอะดี โดยไม่ต้องมาประกอบวงจรให้เมื่อย ประกอบกับช่วงนั้นเริ่มศึกษาอิเล็กทรอนิกส์มาไกลถึงเรื่องวงจรดิจิทัลแล้ว เลยเอามาประสานกันได้ไม่ยาก การเขียนโปรแกรมบนกระดาษโดยไม่มีคอมพิวเตอร์จริงๆ ให้ลอง ทำให้ต้องทำตัวเป็นอินเตอร์พลีตเทอร์เอง และต้องเขียนให้แม่น เพราะมันไม่สามารถแก้โปรแกรมได้ง่ายๆ เหมือนบนเอดิเตอร์ และไม่สามารถลองสั่งรัน แล้วค่อยดีบักทีหลังได้อีกต่างหาก เลยต้องพยายามเขียนให้รอบคอบ ได้เขียนโปรแกรมบนเครื่องจริงๆ ตอน ม. 4 ได้มาดูงานสัปดาห์วิทยาศาสตร์ที่กรุงเทพฯ ได้มาเห็นเครื่อง MSX ของจริง ยี่ห้อ casio ที่เซ็ลทรัลลาดพร้าว คิดอะไรไม่ออก เลยลองเขียนโปรแกรมให้แสดงอักขระแอสกี้ ตั้งแต่ 0-255 ออกมาบนจอ เป็นการสัมผัสแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์ครั้งแรก แม้ว่าจะเป็นปุ่มยางอันเล็กๆ ก็ตามเหอะ หลังจากนั้นก็ค่อยๆ รามือจากเรื่องอิเล็กทรอนิกส์ไป
   ดังนั้นภาษาเบสิกจึงเป็นภาษาแรกที่เขียนได้ ถัดมาคือภาษาปาสคาล แล้วก็ dBase/Foxplus/Clipper แล้วจึงเป็น C/C++

จบละ ตามธรรมเนียม tag ต่อละนะ: อ.นพ, อ.ต้าร์, ป.ปลา, iTeau และ พี่ฮุ้ย